دارک وب و دیپ وب چیه؟

دیپ وب حدود 95 درصد از محتوای اینترنت رو تشکیل میده که موتورهای جستجو قادر به ایندکس کردن اون نیستن. یا به خاطر پیچیدگی های مسیر دسترسی به سرورها، پنهون باقی میمونن. این بخش بیشتر شامل شبکه های خصوصیه که از طریق پل های مخصوص بهم وصلن. سرورهای این شبکه ها معمولا به صورت خصوصی مدیریت میشن، رابط کاربری ساده ای دارن و برای دسترسی به اون ها معمولا به یسری کد مخصوص برای ورود نیاز هست.
از طرف دیگه، دارک وب فقط 5 درصد از دیپ وب رو شامل میشه. دارک وب بخش تاریک و پنهون دنیای دیجیتاله. جایی که بیشتر فعالیت ها و خدمات غیر قانونی در اون انجام میشه. وبسایت های دارک وب با استفاده از رمزنگاری های پیچیده ساخته میشه، به خاطر همین ردیابی اون برای فرد یا سازمان خیلی سخته.

چیزهایی که در دارک وب وجود داره:

• دسترسی به محتوای غیرقانونی و غیر اخلاقی مانند سواستفاده از کودکان
• سفارش قاتل برای انجام قتل
• فروش اطلاعات شخصی، پول تقلبی و حساب های PayPal.
• ورود به چت روم هایی که صحنه های زنده خشونت آمیزی پخش میکنه.
• خرید و فروش انواع مواد مخدر.
• استخدام هکرهای حرفه ای برای نفوذ به حساب های شبکه های اجتماعی.
• استخدام هکر برای انجام حملات DDOS یا بدافزارهایی که اطلاعات رو سرقت می کنن.
• خرید نرم افزارهای جاسوسی.

برای دسترسی به این فضاهای مخفی معمولا با پرداخت پول یا ارزهای دیجیتال انجام میشه.

پس محتواهایی که سرچ میشن کجان؟

درصد هایی که بالاتر گفته شد(95 درصد دیپ وب و 5 درصد دارک وب)، مربوط به محتواییه که یا قابل جستجو نیست یا به دلیل رمزگذاری و لایه های امنیتی، از دسترس عموم خارج شده. محتواهایی که ما معمولا در گوگل سرچ میکنیم رو میگن سرفیس وب (Surface Web) سرفیس وب تنها حدود 4 یا 5 درصد کل اینترنت رو تشکیل میده. مثل وبسایت های فروشگاهی، شبکه های اجتماعی، وبلاگ ها، اخبار و … .
این محتواها رو موتورهای جستجو میتونن ایندکس کنن در نتیجه همه مردم میتونن بهشون دسترسی داشته باشن.

آدرس‌های دارک وب

آدرس های معمولی اینترنت معمولا از کلمات و عبارت های واضح تشکیل میشن. اما آدرس های دارک وب از ترکیبی از حروف، اعداد و کارکترهای خاص تشکیل شدن. جالب اینجاست که سازمان های خبری معروف معمولا نسخه ای از سایت خودشون رو در دارک وب هم دارن که توش مطالبی رو میذارن که در اینترنت معمولی قابل دسترسی نیست.
مثلا، وبسایت هایی مثل Guardian و New York Times نسخه هایی از سایت خودشون رو با آدرس های متفاوت در دارک وب دارن. البته، بعضی از سازمان های خبری رادیکال تر در دارک وب فعالیت میکنن و حتی میم های نامناسب یا متن های توهین آمیز هم به اشتراک میذارن!
بیشتر آدرس های معمولی اینترنت، به پسوندهای .com یا .org ختم میشن، اما آدرس های دارک وب با پسوند .onion شناخته میشن.

موتورهای جستجوی دارک وب

موتورهای جستجویی مثل Onion Search، Torch، Duck Duck Go و Tor Gateway برای دسترسی به سایت های .onion استفاده میشن. علاوه بر این ابزارهایی مثل Hidden Wiki، Candle و Dark Search هم فهرستی از وبسایت های دارک وب رو در اختیار کاربرها میذاره.

برای دسترسی به دارک وب به چه چیزی نیاز دارید؟

واسه دسترسی به دارک وب میتونید از مرورگر Tor (مخفف The Onion Router) استفاده کنید. اوایل این مرورگر در آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی دریایی آمریکا ساخته شده بود تا اطلاعات محرمانه رو از طریق اینترنت، با لایه های مختلف رمزگذاری کنه و ایمن نگهش داره.

Tor دقیقا مثل یک پیاز عمل میکنه و با لایه های مختلف رمزگذاری شده، ارتباطات شبکه رو پنهون میکنه. بعدها این مرورگر به صورت متن باز ارایه شد و پروژه ای به نام Tor Project شکل گرفت که نسخه ای پیشرفته تر از Tor بود.

ناشناس موندن در دارک وب

با اینکه دارک وب به نظر یه فضایی ناامن میاد، اما یه جاییه برای روزنامه نگارها، مخالف های سیاسی، محقق ها، جاسوس ها و خیلی از افرادی که نمیتونن هویت واقعی شون رو فاش کنن. اما این قضیه توجیهی برای فعالیت های مجرمانه و غیر قانونی نیست.

استفاده از دارک وب

صفحات دارک وب از ایندکس شدن توسط ماشین های جستجو فرار میکنن و در سرورهایی قرار دارن که پیدا کردنشون راحت نیست. هرکسی این حق رو داره که اطلاعات خودش رو در اینترنت داشته باشه. اما چیزی که این قضیه رو غیرقانونی میکنه ساخت ویدیوهایی مجرمانه مثل تجاوز، آزار، شکنجه و … است. در نهایت استفاده از دارک وب نه تنها شمارو در معرض خطر جدی قرار میده، بلکه میتونه شمارو درگیر فعالیت های غیر قانونی و رفتارهای غیر اخلاقی کنه. برای حفظ امنیت و سلامتی خودتون، از دارک وب دوری کنید و به جای اون از اینترنت سالم و امن استفاده کنید.